Radzieckie życie codzienne schwytane w obiektywie Igora Gawriłowa

Poprzedni artykuł z tej serii spotkał się z gorącym przyjęciem, choć pojawiły się zarzuty, że nie wyczerpał tematu. Dlatego uzupełniamy go - to ostateczna, kompletna, jednym słowem ekspercka lista zachowań kobiet, które doprowadzają do czerwoności mężczyznę.

W tym odcinku kontynuacja pracy krupiera, a także o oszustwach, typach graczy oraz historyjkach z życia w kasynie. Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, zapoznaj się z częścią pierwszą. Tych, którzy jej lekturę mają za sobą, zapraszam na ciąg dalszy. UWAGA: Długi tekst bez tldr.

Igor Gawriłow to żywa legenda radzieckiego fotoreportażu. Jego prace pokazują prawdziwe życie, nic tu nie jest ustawiane. Wiele fotografii autorstwa Gawriłowa nie zostało ówcześnie opublikowanych, tylko dlatego, że były zbyt prawdziwe, a przez to za bardzo niewygodne dla władz.

#1. Mieszkanie komunalne

#2. Symbol epoki

#3.

Zdjęcie obrazujące nieszczęśliwy los. Zrobiłem je w Zachodniej Ukrainie, w mieście Iwano-Frankiwsk. W tych dniach zjechało tam wielu obcokrajowców z bloku sowieckiego, sporo korespondentów. Szedłem do centrum prasowego z hotelu i zobaczyłem tę scenę na przystanku autobusowym. Pstryknąłem dwukrotnie. Zaatakował mnie jakiś wojskowy, zaczął krzyczeć na cały Iwano-Frankiwsk, że oczerniam sowiecki sposób życia, dlaczego fotografuję kaleki i skąd się w ogóle wziąłem.

W „Ogonioku” zdjęcia nie opublikowano i w ogóle, gdziekolwiek bym się zgłosił, nigdzie nie chcieli go przyjąć. Zawiał wiatr pieriestrojki. W „Sowieckiej fotografii” ("Советское фото") zebrano moskiewskich fotokorespondentów, przedmiot dyskusji - jak uwspółcześnić magazyn. Pokazałem im to zdjęcie ze słowami: „Po prostu takie fotografie drukujcie”. W odpowiedzi usłyszałem: „Igor, gdzieś ty wcześniej był, dlaczegoś takich zdjęć nie przynosił do "Sowieckiej fotografii?”

#4. Trzęsienie ziemi w Armenii

#5. Pierwszy międzynarodowy konkurs fryzjerów w Moskwie

"Nową konstytucję ZSRR popieramy i aprobujemy!"

#6. Areszt w Moskwie przy Drodze Altufiewskiej

Robiłem tam zdjęcia kilka razy i za każdym razem z wielkim zainteresowaniem.Cóż mogę powiedzieć? Z wielkim bólem - to zbyt pompatycznie. Specjalnego bólu się nie czuło. Ale dzieci szkoda. Zabierano tu wszystkich uciekinierów z domów znalezionych na dworcach i na ulicach.

Kiedy strzyżono tego chłopca, wszy skakały na trzy metry od niego. Ledwo dawałem radę, by się od nich odganiać. Myślałem, że samego mnie oblezą, zanim skończę go fotografować.

#7. Lata 70., Moskwa. Uliczka Bezbożna.

Naprzeciwko okienka, w którym ludzie zdawali butelki, świeżo wyszorowane w kałuży z etykiet, mieścił się sklep „Mineralne Wody” - dość dobrze znany w Moskwie. Wystarczyło tylko zdać butelki, otrzymać pieniądze, przejść przez ulicę i kupić wino lub piwo, które tam również sprzedawano. Tym też się tam i zajmowano...

#8. "Życie po Afganistanie"

Koniec lat 80. Moskwa. To jest szpital rehabilitacyjny dla żołnierzy powracających z Afganistanu. Tacy chłopcy tutaj przebywali. Cały szpital - 500 osób, którzy właśnie wrócili stamtąd i widzieli śmierć. Personel nie miał lekko...

#9.

6 listopada 1990 roku, zadanie od magazynu „Time” - sfotografować wygląd miasta przed 7 listopada (rocznica rewolucji październikowej). To ostatni 7 listopada, w którym odbyła się komunistyczna demonstracja. Zdjęcie zostało wydrukowane w „Timesie”, a następnie trafiło do zestawienia najlepszych zdjęć roku w Ameryce - super książka, mam ją. A następnego dnia nic nie zostało. Ostatnia demonstracja, ostatnia parada.

#10.

Początek drogi do Pamiru, na początku lat 80. To jedna z najtrudniejszych misji. Pojechaliśmy drogą Chorog - Osz, a droga ta jest nazywana drogą śmierci. Wysokie góry, 4,5-5 tysięcy metrów, droga - serpentyny, klify. Skrzynia biegów w naszym samochodzie padła. Gdyby nie pomoc straży granicznej... Wszyscy tam pomagają sobie nawzajem, ponieważ rozumieją, że pozostając na tej drodze w nocy, można się już nie obudzić.